Skóra licowa, inaczej nazywana skórą gładką, jest to najczęściej spotykany rodzaj skóry naturalnej. Posiada ona gładką powierzchnię, mniejszy lub większy połysk i specyficzną drobną ziarnistość – pory skóry. Charakteryzuje się dużą wytrzymałością i odpornością na czynniki zewnętrzne, ale również miękkością i delikatnością w dotyku oraz dużą atrakcyjnością estetyczną.
Najczęściej skórę licową tworzy się ze skóry bydlęcej, rzadziej stosowane
są skóry: świńskie, cielęce, jagnięce, koźlęce oraz końskie. Najrzadsze,
a dzięki temu uważane za najbardziej luksusowe, są skóry licowe pozyskiwane
z takich zwierząt jak: węże, krokodyle, jelenie, strusie, czy świnie pekari.
Skóry z różnych gatunków zwierząt posiadają odmienne właściwości jak miękkość, grubość, czy rozciągliwość stąd mogą lepiej lub gorzej sprawdzać się na różnych przedmiotach.
Skórę licową wytwarza się z zewnętrznej warstwy skóry właściwej. Gruba skóra bazowa w garbarni podlega wielu procesom mechanicznym
i chemicznym. Jest konserwowana i czyszczona, pozbawiona naskórka, włosów oraz zbędnych tkanek mięśniowych i tłuszczowej, a następnie
jest dwojona na cieńsze płaty. W ten sposób powstają dwa płaty skóry: zewnętrzny – licowy oraz wewnętrzny– dwoina, z której uzyskujemy zamsz. W następnej kolejności stosowane są barwniki i woski mające na celu uzyskanie odpowiedniego efektu estetycznego jak również uodpornienie skóry na wilgoć i zabrudzenia. Dzięki temu skóra licowa jest też mniej podatna na drobne mechaniczne uszkodzenia.
Odpowiednio konserwowana skóra licowa może nam służyć latami.
W przeciwieństwie do sztucznych materiałów skóropodobnych właściwie konserwowana skóra licowa nie kruszy się ani nie pęka. Niektóre skórzane cudeńka cieszyły swoich użytkowników przez kilka pokoleń. Wielkim atutem skóry licowej jest też to, że pięknie się starzeje zyskując efektowny rodzaj patyny, który nadaje jej szlachetności. Nawet drobne skazy na powierzchni skóry, nie są defektem, lecz potwierdzeniem autentyczności naturalnego pochodzenia materiału i dodają mu specyficznego uroku.
Odpowiednio konserwowana skóra licowa może nam służyć latami.
W przeciwieństwie do sztucznych materiałów skóropodobnych właściwie konserwowana skóra licowa nie kruszy się ani nie pęka. Niektóre skórzane cudeńka cieszyły swoich użytkowników przez kilka pokoleń. Wielkim atutem skóry licowej jest też to, że pięknie się starzeje zyskując efektowny rodzaj patyny, który nadaje jej szlachetności. Nawet drobne skazy
na powierzchni skóry, nie są defektem, lecz potwierdzeniem autentyczności naturalnego pochodzenia materiału i dodają mu specyficznego uroku.
By jak najdłużej cieszyć się skórzanymi przedmiotami należy od samego początku o nie odpowiednio dbać i systematycznie, najlepiej raz
na kwartał, lub co najmniej raz na pół roku konserwować.
Czystą skórę należy impregnować, by zabezpieczać przed brudem
i wilgocią.
Czyścić tylko odpowiednimi kosmetykami do skór, które zarówno usuną zabrudzenia jak i dodatkowo zwitalizują powierzchnię skóry.
Po czyszczeniu skóry natłuszczać odpowiednimi olejami, które zmiękczają skórę, wydłużają życie skór i powstrzymują brud przed wnikaniem w głąb skóry, w konsekwencji tego brud pozostaje
na powierzchni skóry i jest prosty do usunięcia.
Ostatnim etapem konserwacji jest polerowanie powierzchni skóry. Używamy do tego miękkiej ściereczki lub odpowiednich szczoteczek
do pucowania/polerowania skór.
Natomiast, kiedy skóra licowa została już zniszczona, podrapana,
lub przetarta używamy odpowiednich środków: zmywaczy, szpachli, farb, lakierów wykończeniowych i utrwalaczy by móc naprawić zniszczoną powierzchnię i ponownie nadać skórze jej naturalne piękno.
